مشروعیت سیاسی، همان فلسفه وجودی یک نظام سیاسی است. نظام های سیاسی برای دست یابی به آرامش و آسایش جامعه از سوی مردم ساخته شده است. پس اگر نظام سیاسی از عهده این دو امر مهم بر نیاید، مشروعیت سیاسی خود را از دست می دهد؛ زیرا فلسفه وجودی خود را از دست داده است.
از نظر قرآن مشروعیت نظام سیاسی افزون بر تامین آرامش و آسایش مادی و دنیوی، تامین نیازهای معنوی مردم در راستای خلافت انسانی است و در یک کلمه سعادت دنیا و آخرت مردم است. خداوند در آیات 38 تا 41 سوره حج و آیه 25 سوره حدید و آیات بسیاری دیگر، این مطلب را بیان کرده است. پس اگر نظام سیاسی مانند نظام سیاسی جمهوری اسلامی نتواند این مهم را برآورده سازد، از نظر قرآنی و  مردم ولایت مدار ، فاقد مشروعیت سیاسی به معنای اعم از مشروعیت سیاسی عرفی و شرعی است؛ زیرا این نظام سیاسی نتوانسته است در راستای توجیه بقای خود ، مسئولیت ها و وظایف و اهداف اصلی یک نظام سیاسی اسلامی و شرعی را برآورده سازد.
به نظر می رسد که جریان نفوذ که یک تهدید بسیار مهم نسبت به جامعه است، در راستای مشروعیت زدایی عرفی و شرعی از نظام جمهوری اسلامی است. وقتی جامعه اسلامی می بیند که دولت مردان آن، به جای اقامه نماز و زکات و امر به معروف و نهی از منکر، خود ضد این وظیفه عمل می کنند و اموال عمومی و انفال و زکوات را به تاراج می برند و در قالب  اختلاس و حقوق های نجومی ، به جای فقر زدایی ، به گسترش فقر کمک می کنند و شکاف طبقاتی را در جامعه دامن می زنند و طبقات اجتماعی اشراف و فقیر را در جامعه ایجاد می کنند به طوری که اشراف همانند یهودیان در امنیت کامل و مردم فقیر به شدت به جای انصاف با عدالت سخت گیرانه مجازات می شوند و یا دولت مردان آن به جای حفظ حریم خانواده و عفت و حیا در جامعه، به بی حیایی زنان و بی عفتی مردان دامن می زنند و مرتکب فاحشه می شوند، این پرسش مطرح می شود که آیا نظام سیاسی و دولت اسلامی به وظیفه خود عمل کرده و می کند؟ یا بر خلاف فلسفه وجودی رفتار و عمل می کند و از نظر شرعی و عرفی فاقد مشروعیت سیاسی است؛ زیرا نظام سیاسی به جای انجام وظایف و مسئولیت شرعی و عرفی ، به خلاف آن عمل می کند، پس به طور طبیعی این نظام سیاسی نه تنها مقبولیت خود را از دست می دهد، بلکه مشروعیت شرعی و عرفی خود را نیز از دست می دهد. این خطری است که نظام سیاسی جمهوری اسلامی را تهدید می کند و این خطر بسیار مهم و اساسی است و نباید به سادگی از کنار آن گذشت. مسئولیت مردم و اندیشمندان و دلسوزان نصحیت امیران و رهبران جامعه و دولتمردان است هر چند که این نصحیت تلخ و تند باشد.
به نظر می رسد که نفوذی ها و جریان نفوذ در ایجاد  و دامن زدن به این مساله و مشروعیت زدایی از نظام سیاسی جمهوری اسلامی تلاش بسیار می کنند و توده های مردم با این  پرسش خود را مواجه می بینند که آیا این همان هدف از برپایی نظام سیاسی جمهوری اسلامی بوده که به جای عمل به فلسفه وجودی ، بر خلاف آن عمل می کند؟ آیا هم چنان می بایست از این نظام سیاسی دفاع کرد یا با آن مخالفت کرد؟د به سبب رفتارهای زشت و ضد فلسفه وجودی نظام سیاسی جمهوری اسلامی از سوی نفوذی ها و منافقان جدید حاضر در قدرت به عنوان کارگزاران و مدیران ارشد نظام، به نظر می رسد این مخالفت ها شروع شده و این را می توان در اما و اگرها در میان توده های مردم و زدگی از نظام و عدم حضور و مشارکت فعال سیاسی در صحنه های مختلف دید. پس پیش از آن که دیر شود، دلسوزان انقلاب باید با نفوذی ها برخورد جدی کنند. چه این نفوذی ها در حد وزیر یا بالاتر یا پایین تر باشد، فرقی نمی کند. هر کسی که موجب مشروعیت زدایی از نظام سیاسی جمهوری اسلامی می شود، به عنوان دشمن تلقی و به شدت تنبیه و مجازات شوند تا مشروعیت و مقبولیت سیاسی نظام جمهوری اسلامی تامین و حفظ شود.

باید توجه داشت برخی از نفوذی ها، ضمن آن که خود به اختلاس و رفتارهای ضد اخلاقی و ضد شرعی و منکرات دامن می زنند، دلسوزان و انقلابیون را متهم به اختلاس و دزدی و کارهای منکر می کنند تا هم به گسترش فساد و فحشاء کمک کنند و هم مردم را از نظام سیاسی زده کنند و بگویند همه دولتمردان گرفتار فساد و منکرات هستند و این گونه هم خود را می رهانند و هم نظام سیاسی را نامشروع جلوه می دهند و هم خدمتی به صهیونیزم جهانی و مستکبران کرده و گفتمان انقلاب اسلامی را در سطح ملی و جهانی تضعیف می کنند.